Μεταλλάσει το πνεύμα της
Δικτυωμένη σε υγρά κατακάθια του καφέ
Ενέσεις κεντράρουν και σκοπεύουν 
Μάτια χύνονται στο πάτωμα
Και μια μέρα που πέρασε
Ξανά γυρίζει

*

«Είμαστε πάντα ένα βήμα πίσω απ’ τα γεγονότα και τα γεγονότα είναι πάντα ένα βήμα πίσω μας!»

*

Μικρή φροντίδα
Το μαχαίρι πνιγμένο στο αίμα
Μία ζωή ακόμη ευκαιρίας ή ευκαιριακή
Μα όλα όσα αγκάλιασε η φυγή
Τα ανέδειξε η κραυγή

*

Στέκεται γυμνός
Πιο γυμνός κι απ' τη μοναξιά του
Βρέχει τα σεντόνια με χαλασμένο σπέρμα
Ξύνει το πύον του
Γυρνώντας την πληγή

*

«Με τον έρωτα ξεγελάσαμε τον θάνατο – με τον θάνατο ξεγελάμε την Πλάνη!»

*

«Είναι χρεία ν’ αρμενίζουμε τα πέλαγα με λευκά πανιά στα κατάρτια!»

*

Εκείνος παίρνει ανοιχτή τη στροφή
(Οι τρύπες τραγουδούν ακόμη)
Πέφτει στο κενό
(Οι φλέβες καίγονται ακόμη)
Εκείνη κρατάει πάντα το μαγικό το φίλτρο

*

Αλγεβρικές εξισώσεις:
Βήματα πάνω και πέρα μέσα κι έξω
Απ’ το Άπειρο
Δύο νέοι αγκαλιασμένοι:
«Εμείς είμαστε το Άπειρο!»

*

«Η Νιότη του Κόσμου στοιχηματίζει στο Παιχνίδι της Περιπλάνησης!»

*

Στον Βορρά βρίσκονται τα Μήλα των Εσπερίδων
Στον Νότο βόσκουν τα βόδια του θεού Ήλιου
Στο ενδιάμεσο σπαταλούν οι θνητοί
Όσα οι θεοί δεν διαθέτουν
Ο μίτος κόπηκε απότομα

*

Αυτές οι μέρες του Απρίλη, οι μουσκεμένες από την βροχή (που κάπως παράδοξα μας χτυπά για την ημερολογιακή στιγμή που διανύουμε), αυτές οι μέρες οι αλλόκοτες, οι παράλογα όμορφες, αυτές οι μέρες που επιθυμώ να τις ζήσω στα άκρα, αυτές οι μέρες είναι που ανατρέπουν τις ισορροπίες και ακροβατούν πάνω από την αβεβαιότητα. Η κάθε μία σταγόνα της δυνατής βροχής, φέρνει στο νοητό, ακατανόητες, αρχέγονες συγχορδίες, ρυθμούς, μελωδίες. Κύμβαλα και σάλπιγγες, λύρες και κιθάρες, συνυπάρχουν μέσω εμού και διαμέσου της βροχής τις σταγόνες. Ένα Παγανιστικό Οικουμενικό Παρελθόν εισβάλει εντός μου. Διαπνέει μέσα μου το Απολλώνιο Φως και το Διονυσιακό Μεθύσι. Δεν υπάρχει παρελθοντολαγνεία. Υπάρχει το διαχρονικό, και το διαχρονικό, δεν μπορεί να μην διαθέτει το στίγμα του μοντέρνου – αντίθετα, με την ικανότητα τού να υπερέχει του χρόνου, (πολλές φορές και του χώρου), αυτόματα μετατρέπεται ακόμη και σε μεταμοντέρνο. Το κάλεσμα από το παρελθόν, ο δέκτης του παρόντος, ο προπομπός του μέλλοντος.

Μπροστά μου έχω την Ιζόλδη και τον Τρστάνο, οι οποίοι δεν είναι η Ιζόλδη και ο Τριστάνος. Είναι η Ιουλιέτα και ο Ρωμαίος, που δεν είναι η Ιουλιέτα και ο Ρωμαίος. Είναι πολύ απλά, δύο νεκροί που ακόμη αγαπιούνται, ακόμη ποθούν ο ένας τον άλλον, γνωρίζοντας πολύ καλά, πως αέναα θα αγαπούν και θα ποθούν ο ένας τον άλλον. Εκεί που ο θάνατος εξουσία δεν έχει, εκεί που το άπειρο μεταμορφώνεται στο απτό, στο ορατό, στο βίωμα.

Θ.Δ.Τυπάλδος
Πάτρα 9-14 Απριλίου 2019

αποσπάσματα από την αδημοσίευτη ποιητική μου ενότητα "ΙΖΟΛΔΗ Ή ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΜΟΥΝΙ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ"

σχέδιο Μαρία Α., "Τριστάνος και Ιζόλδη", 2019