Τι πρόκειται να συμβεί στο κορμί και το μυαλό μου, όχι την επόμενη ώρα, μα το επόμενο λεπτό. Ποια σεισμική δόνηση στο υπέδαφοε, πρόκειται να διαταράξει τα πλέον απόκρυφά μου συναισθήματα; Εκείνα τα ύπουλα, τα φθονερά συναισθήματα, των οποίων, ούτε εγώ ο ίδιος που είμαι ο φορέας τους, που είμαι η βραδυπορούρα μήτρα που τα κυοφορεί, δε γνωρίζω την ύπαρξή τους; Τι κρύβει η σκιά των ατελέσφορων γεγονότων; Θέτουμε ως πρώτιστο καθήκον της ζωής μας την αναζήτηση της "χαμένης μυχιότητας"; Κι αν ναι, ο θάνατος γιατί μπερδεύεται στα πόδια μας σαν χαδιάρικο γατάκι; Μήπως η ζωή, δεν είναι η απάντηση που περιμένουμε;
Ίσως τελικά, τα πάντα να κρύβουν τη ματαταιότητα. Οι εικόνες και οι λέξεις, να πέφτουν σαν χαλάζι βομβών πάνω σε τυφλόμυγες και δίπλα σε κωφών ώτα. Ίσως -εν τέλει-, ν‘ αρκούσε απλά η αβρότητα μιας υπόκλισής μου ενώπιόν σας, και με τον πιο ταπεινό τρόπο, ν‘ αφήσω από τις τσέπες μου να ξεπεταχθεί, ο τριακοστός τέταρτος γαλαξίας που με καθορίζει και μετά, να σας συστηθώ: είμαι η Επιτομή της Μοναχικότητας και δεν ζητώ (γνωρίζοντας τον τρόμο που δημιουργεί στους πολλούς το συναίσθημα αυτό), ούτε τη λύπηση μα ούτε τον οίκτο κανενός. Πάντα ο μοναχικός άνθρωπος, μοιάζει στα μάτια των πολλών, ως το πιο άξιο για τον οίκτο τους πλάσμα. (Σας βλέπω μες στ‘ ακριβά σας αυτοκίνητα, παρφουμαρισμένοι με το χρύσο άγγιγμα του Μίδα, πλαισιωμένοι με λιπόσαρκες κυρίες, έχοντας χαραγμένο με το νύχι τους στα πρόσωπά τους, ένα σμάλτο χαμογέλιου. Οδεύεται στα gala του φιλανθρωπισμού των εκατό εκατομμυρίων ευρώ, τ‘ οποία χάνονται στην εκχύλινση των υδάτων). Είμαι μόνος μα είμαι χίλιοι ακόμη άνθρωποι πάνω σε βαλβίδα μηχανήματος υποστήριξης ζωτικών οργάνων. Τοποθετώ τα συναισθήματά μου, σ‘ ένα βάζο από πάγο. Η διατήρησή τους μόνο, υπερβαίνει τη λογική τους.
φωτο: Salvador Dali, Swans Reflecting Elephants, 1937
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου