Ένα όνειρο 25 ετών για μένα σε λίγες μέρες θα είναι πραγματικότητα, η πρώτη μου ποιητική συλλογή (εκδ: Φαρφουλάς). Και γίνεται πραγματικότητα όχι για να με αποκαλέσει κάποιος ποιητή (μακρύα από εμένα αυτός ο τίτλος) ούτε και για να συγκαταλέγομαι ως μέλος του υπερρεαλιστικού κινήματος άσχετα του ότι έχω συμμετάσχει -και είναι η τιμή μεγάλη αυτή- σε υπερρεαλιστικά έντυπα. Λατρεύω και χρησιμοποιώ όσο μπορώ τις τεχνικές του υπερρεαλισμού αλλά αυτό γίνεται γιατί με γεμίζει αυτή η μορφή έκφρασης και όχι για να καπηλευτώ προς όφελος την ιδιότητα του υπερρεαλιστή δημιουργού. Αυτή η συλλογή ήταν μάλλον η εσώτερη ανάγκη μου να αποδείξω σε εμένα τον ίδιο πως υπάρχω και καμία σχέση δεν έχει αυτό με επιθυμία να εισχωρήσω σε λογοτεχνικούς κύκλους κλπ. Αδιαφορώ πλήρως και για κύκλους και τετράγωνα όπως αδιαφορώ και για αυλές και κήπους κι όπως λέω μια ζωή: μόνος γεννήθηκα, μόνος ζω και μόνος θα πεθάνω κάποια μέρα.
Τώρα πολλά ευχαριστώ θα έπρεπε κανονικά να πω σε πολλούς και ελπίζω αυτοί που πρέπει να το ξέρουν πως τους ευχαριστώ, απλά είναι κάποια πρόσωπα που τους το λέω δημοσίως: στον Θεόδωρο λοιπόν και τις τρείς κυρίες που αφιέρωσα την συλλογή μου για την στήριξη και για το ότι πολλές φορές έδειξαν να πιστεύουν στην γραφή μου περισσότερο από ότι την πίστευα εγώ. Στον Διαμαντή Καράβολα γιατί περισσότερο υπήρξε φίλος παρά εκδότης μου. Στον Ηλία Μέλιο που με τις διορθώσεις και τις επισημάνσεις του, έγινε πραγματικότητα η συλλογή αυτή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και τέλος, τον Giovanni Tillota για το κολλάζ που μου δάνεισε για το εξώφυλλο που ήταν σαν να του το είχα παραγγείλει.
Το αύριο δεν ξέρω τι θα φέρει και αδιαφορώ πλήρως και δεν ρωτώ τίποτα, θα συνεχίσω τον μοναχικό μου δρόμο κι όπου βγεί.
Πολλά μπράβο για το εγχείρημά σου! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα έχεις πάντα έμπνευση και να γεμίζεις με υπέροχα κείμενα την Κουνελοφωλιά σου εύχομαι!