 |
| Paul Delvaux, Le nu et le mannequin (Le nu au mannequin), 1947 |
Θα είσαι πάντα εκεί
που δεν θα υπάρχεις
Δίχως πρόσωπο
Θα έχεις χίλιες δυο μορφές
Τα ραγισμένα σου χείλη
Θα φέρουν στην κόψη τους τη γύαλινη
Τα αποτυπώματα των δικών μου
χειλιών
Το αίμα από τραγούδια άηχα
Το αίμα από παραστάσεις θεατρικές
Χωρίς ηθοποιούς
Δίχως σκηνικά
Με μελτέμια αποστραγγισμένα
Πάντα παντού
Πουθενά
Αόριστα τα κρίνη που σε κρήνες
Σαλεύουν και ομολογούν
Τη ματιά σου στο άπειρο
*
Εκατό φορές θα κάνω την διαδρομή
Απ' την μια άκρη της πόλης
Στην άλλη
Γνωρίζοντας πως δεν θα σε βρω
Παρά μόνο την εκατοστή πρώτη
Θα ανταμώσω τα πόδια σου
Ένα σύννεφο από μαλλιά
Που στην καρδιά του ομογνωμούν τα
σημεία της στύψεως
Με τις αντωνυμίες ομοφωνούσες
Διάθλασης μέρισμα στην γλώσσα των
στοιχείων
Αναγράφεται το όνομά σου
Και πάνω από τα κεφάλια των ελαφιών
Ένας Γαλάζιος Δούναβης που στα
κύματά του
Κρεμιούνται σκουλαρίκια-άχρωμα
αστέρια
Διαστέλονται-Συστέλονται-Διέπουν-Διαπρέπουν
Σε μια έρημος διψασμένη
Μελαγχολία είσαι μια γυναίκα χλωμή
Που αναζητά την ερωμένη της στις
φυλλωσιές του πάγου
Μεταξοσκώλυκας που στο μετάξι
ξεψυχά
Μια παντομίμα αγάπη
Επιγραφή που φωνάζει:
Ζω γιατί ζείς και εσύ!
*
Η γεωμετρική αποφορά ενός ιδεατού
στοχασμού
Αλγεβρικές κινήσεις αέναης
συμπόρευσης
Δύο μαγνητικών φασμάτων
Αόρατη όσο και ορατή
Τριγυρνάς πάντα μες στη θαλπωρή μου
Αναμοχλεύοντας συνεχώς την έκτη
αίσθησή μου
Εκείνη που με ξεπερνά στους ομόκεντρους
κύκλους του αόριστου
συμπεράσματος
Αγγίζω το άπειρο που με προστάζει
Να ερωτευτώ μια χωμάτινη φωτογραφία
Πνοή δανεισμένη από έναν τρύπιο
ασκό του Αιόλου
Βραδεωπορούσες τεθλασμένες κουκίδες
Τα σύνορα πεθαίνουν πριν να
γεννηθούν
*
Αναζητώ τον ασάλευτο χρόνο
Αναζητώ το παράθυρο με τα όμορα
στήθη γυναικός διασκορπισμένης
Αναζητώ την ελπίδα του γαλανού
ηλιοβασιλέματος
Αναζητώ τις καμφορές του κόκκινου
κορμιού
Αναζητώ την προέκταση των χεριών
μου καθώς αγγίζουν την απόγνωση
του πρωϊού
Αναζητώ την στιγμή πριν φύγεις
γυμνή από τα αυλάκια του μυαλού μου
Αναζητώ την στιγμή που γυμνή
επιστρέφεις στα αυλάκια του μυαλού μου
Αναζητώ την στιγμή που γυμνοί
κυλάμε στον παράφορο έρωτα στα αυλάκια
του μυαλού μου
Αναζητώ την διέγερση του
οριζοντοποιημένου άξονα που κάθετα με διεμβολίζει
Αναζητώ πάντα το αέρινο κορμί σου
Αναζητώ την λέξη που δε πληγώνει τη
σιωπή
*
Εκεί που η ευαισθησία σαπίζει
Το δάκρυ μετουσιώνεται σε
κρυσταλλοειδή πορφύρα
Ενώ η θλίψη καίει τα βλέφαρα των
πουλιών
Ο ορίζοντας θολώνει πίσω από της
Έριδας την μήτρα
Το δωμάτιο αρπάζει φωτιά
Οι μεντεσέδες ανοίγουν τις φλέβες
της ώρας
Τα δευτερόλεπτα στάχτη
Οι θάλασσες που τρέχουν στα λιβάδια
Λιβάδια που τρέχουν στους γκρεμούς
Γκρεμοί που τρέχουν πάνω στα κορμιά
σας
Ανοιγοκλείνουν σωθικά κατακερματισμένα
Με βαλόμενα πυρά-φιλιά στο μελάνι
σβησμένα
Πόσο μακριά στέκει η ενόραση ενός
βιολιού
Μιας κιθάρας μουγκής
Η γλώσσα στο πάτωμα πεταμένη
Καταρράκτης η ανάμνηση μιας
ζωντανής πεταλούδας
Προέρχεται από τα βιώματα μιας
νεκρής κάμπιας
Τρέξε
Τρέξε
Τρέξε
Τρέξε πολυαγαπημένη!
Τρέξε πάνω στην αρτηρία μου
Εκείνη που με την ζωή με συνδέει!
Κράτησε στα χέρια σου την αχτίδα
της σεληνοσπηλιάς
Χρυσόσκονη ονείρου απ' όπου
είσαι πλασμένη
Ονειροσκιά στης πραγματικότητας την
λίμνη
Φρεσκολουσμένη
Πικραμένη
Η όψη μου
Χιλιοειπωμένα συναισθήματα
(βαρέθηκα να κλαίω-καίω τις
κωδωνοκρουσίες της άνοιξης)
Τα κλαδιά των ματοκλαδών μου
Για να φτάσει ο καπνός στην Γη της
Ανατολίας
Προτού να βασιλέψει ο οδυρμός
Τάσω πρόσφυγα την θελησή μου
Για να έχω λόγους να κινηθώ
Να έχω λόγους να προχωρήσω
Μιας και η Γη της Επαγγελίας
Αποδείχτηκε ψέμα
Η Ανατέλλουσα προοπτική με θρέφει
Καρδιά μου που χτυπάς σε μια καρδιά
ξένη
Μπορεί να μη σε συναντήσω ποτέ
Κι όμως...
Μέσα μου χτυπάς...
Κι όμως...
Μέσα μου ξημερώνεις την απαραμιλη
υπερουσία
Μιας
υπερπραγματωσύνης-υπεραρχέγονης-υπερ του υπερ
Υπερτάτη...
*
Μες στην αμετροέπεια διασφαλίζω την
ελευθερία!
Ελεύσομαι-προσέρχομαι
Α-νοητά στο ερωτικό δαιμόνιο
Σαν πουλί που κρώζει
Με ανθρώπινη λαλιά:
-Στη μάχη με τον έρωτα σύμμαχο
Η ελευθερία είναι πάντα ο νικητής!
Έζησα;
Δεν ξέρω
Ζω;
Δεν έχω ιδέα
Θα ζήσω;
Ποιος να ξέρει;
Είμαι η ανθρωπομετρία που
καταγράφει
Τα ανάγλυφα δακτυλικά αποτυπώματα
Της κάτωχρης κουκουβάγιας
Τα σωσμένα έμβολα για τον ογκώδη
αφαλό της
Η ξέρα του διαπλανητικού μηχανισμού
Ο ερωτοτραφής αστερισμός που στο
χαμόγελό του
εμφανίζεται ο δέκατος τρίτος
ηλιακός σωλήνας
Τα δελφίνια χτυπούν τα κρουστά στις
κρουστάλινες παραφορές
Ένας νεκρός σημαιοφόρος γιορτάζει
την επέτειο θανάτου του
Έμπροσθεν του κήπου των ηρωών της
διαστροφικής α-συνέπειας
Ιουλιετά του αυγερινού
προσανάμματος
Του Ρωμαίου η καταχνιά
Εντός του ομιχλογενή πυρήνα
Πόσοι στίχοι και πόσοι πίνακες θα
δημιουργηθούν
Ωσότου να αναστηθεί η χαρμόσυνη
διαύγεια;
Κι έρχεται η νύχτα με τα κατάλευκά
της δόντια
Με κρεμασμένους εραστές γύρω από
τον λαιμό της
Σα σειρά από μαργαριτάρια
Πολύτιμα και σπάνια όσο και ο
τελευταίος μονώκερος
Που στην σιγαλιά του πάθους
Μουσκεύει τα χρώματα της Ίριδος
Που στην λίμνη του πόθου
Ξεδιψά την αστείρευτη δίψα του
Κι είναι και οι πέτρες που οργώνουν τον ομφάλιο λώρο
Της απόλαυσης
Της ηδονής η περίφημη σάρκα
Που λαμψοκοιμάται πάνω στα φύκια
από χρυσάφι
Μέσα από το κεφάλι μου
Αιμάτινα βρύα ξεφυτρώνουν
Πλυμμηρισμένα στο αίμα
Δεν ξέρω αν αιμορραγούν γιατί τώρα
γεννιούνται
Ή αν αιμορραγούν γιατί τώρα
πεθαίνουν
Εξωπλασματικό υγρό γύρω τους
Γέννηση μου φανερώνει
Υπόκωφοι παλμοί και σπασμοί στα
κορμιά τους
Δηλώνουν την επίσκεψη του μαύρου
καβαλάρη
Μα το νεύμα τους προς εμένα
Τα σήματα μορς που λαμβάνω
Αποκρυπτογραφτόντας τα
Μου λένε:
“Άνθρωπος-Έρωτας”
“Άνθρωπος-Έρωτας”
“Άνθρωπος-Έρωτας”
Και αυτό μου φτάνει
Μου αρκεί για να συνεχίσω να ελπίζω
Και συνεχίζω και ελπίζω
Και ελπίζω
Ελπίζω
Ζω
-Θ.Δ.ΤΥΠΑΛΔΟΣ-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου