ECHOES SINE CARNE

 

1

Εκτός του ότι η ζωή δεν αλλάζει από μόνη της, δεν προχωράει κιόλας. Αναρωτήσου αν οι πεθαμένοι καλύπτουν με τα χνώτα τους τη στρατόσφαιρα του λογισμού σου: πάμε να κυνηγήσουμε τα απύθμενα μακρόσυρτα βράγχια του Αποσπερίτη. Μετά τις σταλαγματιές των απροσδιόριστων μεταβολών, εφάπτεται η υποτείνουσα των Πληβείων – νιώσε την τελειοποίηση στη βελόνα της πυξίδας καθώς αυτή συναντά το περίβλημα των αγνοουμένων.

2

Όταν στο ασπράδι του ματιού λιώσει το ασπράδι του αυγού η σύμπλεξη της σκουριάς του ανέμου με την κερδοφορία του ποτέ, θα γίνει πραγματικότητα. Με φαεινή αποτελεσματικότητα, με τρανταχτή μοιρολατρία, πέντε σαρκοβόρα φυτά δηλώνουν χορτοφάγοι. Τι κρέμεται στα τοιχώματα της μνήμης μου; Ποιο κάδρο μοβ φαντασμάτων καθρεπτίζει τη στιγμή που έχασα για πάντα; Το ασπράδι του αυγού βράζει μέσα στο ασπράδι του ροφού. 1924 λόγοι για να διατρυπήσεις το υπερεγώ – 2025 λόγοι να εκτοξεύσεις το εγώ (περικοκλάδες και ζωύφια γυμνά ερωτοτροπούν πάνω στης άνοιξης τη σιλουέτα).

3

Ο Ερμαφρόδιτος περπατά χέρι-χέρι με τον Ανδρόγυνο. Πάνω σε πεζοδρόμια από κοφτερές λεπίδες κάνουν έρωτα – κόβουν ο ένας τ’ άκρα του άλλου. Κύμβαλα χτυπούν (τα σαλιγκάρια με τα πόδια αλόγων – σαλιώνουν το φθινόπωρο) και καθώς ακούγονται οι ήχοι από τις καρδιές τους, αναπτερώνεται μια βροχή από φύκια. Ο Ερμαφρόδιτος και ο Ανδρόγυνος παντρεύονται μέσα στα πουρνάρια. Πότε έρχονται οι γύπες με τους σιαγώνες από γκρίζα άμμο για να κατασπαράξουν την απόγνωση του νόστου; Τα κλουβιά που σέρνονται στα φουστάνια της ομίχλης αφήνουν το σπέρμα τους πάνω στους αστραγάλους του δρυοκολάπτη. Πέτρα πάνω στην πέτρα, καπνός μέσα στον καπνό: αύριο η μέρα της μαρμότας θα γίνει μέρα από γρανίτη.

4

Και ο θάνατος είναι πάντα ένα μαύρο κερί κατασκευασμένο από φελιζόλ. Η φλόγα του – μία ανάσα από σμήνη κουνουπιών. Τι θέλει από τα παιδιά με τα κουρέλια; Τι ζητά από τα κουφάρια των αγαλμάτων; Ω θάνατε εσύ – προμήνυμα της σήψης που διαχέεσαι στον ιδρώτα του Όλου – νιώσε την ελπίδα που χτυπά στου χταποδιού τα μηλίγγια. Αντίλαλοι χωρίς σάρκα κουλουριάζονται γύρω από της καρδιάς μου τις τροχαλίες: μάζα μέσα στη μάζα, οχλοβοή ασάλευτων ρυθμών κι ένα βιολί να ουρλιάζει τον θρήνο του λύκου.

*Echoes Sine Carne: Αντίλαλοι Χωρίς Σάρκα

φωτο: Leonor Fini The Alcove: An Interior with Three Women

 

 

 

 

ΜΠΕΑΤΡΙΖ ΧΑΟΥΣΝΕΡ: ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΡΑΚΟΥΝ (μτφρσ: Θ.Δ.Τυπάλδος)

Τα πάντα ακολουθούν μία πορεία, μία πορεία ανατροπής. Μακριά από συμβατικότητες, με γλωσσικά χαρακτηριστικά που ξεκινούν από την ποιητική διαλεκτική και καταλήγουν σε μία θεατρική αισθητική – αφήγηση. Το Enter the Raccoon, θέτει αυτό τον θεατρικό ορισμό από τον τίτλο του και προεκτείνεται στις σελίδες του, στους στίχους και την πρόζα του. Με τον τίτλο του και μόνο προσδιορίζει το θεατρικό του στοιχείο προς τον επίδοξο αναγνώστη. Στην αφήγηση του ανακαλύπτει εύκολα κάποιος το στοιχείο αυτό, όχι τόσο με τη χρήση του διαλόγου, πολύ περισσότερο με την εικονοκλασία του. Εύκολα ανακαλύπτουμε τη χρήση θεατρικών σκηνικών (υπάρχει το βασικό σκηνικό ενός δωματίου, με το κρεβάτι και τις καρέκλες του, υπάρχει και το τραίνο με τα ανθρωπόμορφα ζώα επιβάτες, υπάρχουν και τα σκηνικά που αποτυπώνουν το πραγματικό στοιχείο διαμέσου του αναμνησιακού, με τη χρήση ενός μουσείου στη Μαδρίτη πχ ή με τις εικόνες του κήπου στο σπίτι των παιδικών χρόνων της ποιήτριας στο Σαντιάγκο της Χιλής.)
Η Μπεατρίζ Χάουσνερ, μετατρέπει την αφήγησή της σε εντολές ενός συγγραφέα – σκηνοθέτη. Μας συστήνει τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές της, τον Ρακούν και την ερωμένη του. Μας προσδιορίζει την κάθε τους κίνηση, τους απογυμνώνει συναισθηματικά, τους φτάνει στον απόλυτο βαθμό του ποθητού, του φαντασιακού, ανακατεύοντας αυτά τα στοιχεία με περίτεχνο τρόπο με το αναμνησιακό, δημιουργώντας έτσι ένα διονυσιακό μεθύσι λουσμένο όμως με το απολλώνιο φως, ακόμη κι όταν ο φωτισμός των σκηνικών βρίσκεται στο ημίφως ή ακόμη (όπως βλέπουμε στις περισσότερες σκηνές του έργου) όταν ακουμπά το απόλυτο σκοτάδι. Με αυτά τα χαρακτηριστικά είναι που φτάνουμε στην πορεία της ανατροπής που αναφέρω στην εισαγωγή αυτού του προλόγου.*

*από τον πρόλογο του μεταφραστή

Everything follows a course, a course of overturn. Far from conventions, with linguistic characteristics that originate from poetic dialectics and culminate in theatrical aesthetics – narration. "Enter the Raccoon"* sets this theatrical definition from its title and extends it within its pages, in its verses and prose. The title alone specifies its theatrical element to the prospective reader. In its narrative, one easily discovers this element, not so much through dialogue but rather through its iconoclasm. The use of theatrical scenes is easily discernible (there is the basic set of a room with its bed and chairs, there is also the train with anthropomorphic animal passengers, there are also scenes that capture the real element through the nostalgic, using a museum in Madrid, for example).

Beatriz Hausner transforms her narrative into commands of an author-director. She introduces us the Raccoon and his lover. She defines their every move, emotionally exposes them, reaches their absolute desire, the fantastical, skillfully intertwining these elements with the nostalgic, thus creating a Dionysian intoxication bathed in the Apollonian light, even when the stage lighting is in semi-darkness or even (as seen in most scenes of the play) when it touches absolute darkness. It is with these characteristics that we arrive at the course of overturn mentioned in the introduction to this prologue.*

*from translator’s prologue

Μπορείτε να κατεβάσετε το βιβλίο της Μπεατρίζ Χάουσνερ Είσοδος Του Ρακούν από το παρακάτω σύνδεσμο:

 

https://drive.google.com/file/d/1_mx7n9xWtGv0yRR3Cprl60oQrezxlwzi/view?usp=sharing  

 

 Είσοδος Του Ρακούν: Originally published in English as Enter the Raccoon © 2012 by Beatriz Hausner. Used with permission of Bookthug Press.